MIJMEREND IN DE DUINEN
De arend zweeft en broedt mijn beboste duinen vol
ik hang met zand en zomp en gras en dor getak en jonge scheut in hem
dit is de zon tussen de aarde en de ijlte
breek baan, trillende wereld van libellenvleugels
ruisende onbeweeglijkheid boven prille netelkoppen,
breek baan in mij die in dit landschap zit
in dit doorzichtig nest van arendsdons
en broei mij uit
tot uw tijdeloze heerlijkheid
een roerloze adem van aarde.

uit: 'Tussen bron en monding', 1970. Schrijver: Erik Ruysbeek



'Mijmerend in de duinen' heet het gedicht waarop ik dit werk heb gebaseerd. Het stelt een landschap, in mijn geval een duinlandschap, voor. Zoals je in de foto's in dit bericht kunt zien heb ik erg gezocht naar een vormgeving die de sfeer van het gedicht het beste weergeeft.

Om te beginnen heb ik een paar schetsen gemaakt, die ik ben uit gaan werken. Qua kleur wilde ik gebruik maken van wit/grijs/zwart. Ik wilde geborgenheid/gevangenheid en puurheid weergeven in de vorm van een duinlandschap. Zoals je hiernaast heb is het contrast wel wat hard geworden. Prikkeldraad geeft een duidelijk statement.

Ik ben meer de nadruk gaan leggen op de kartonnen 'houders' die de geborgenheid vormen, dragen (zie hieronder). Ik heb gebruik gemaakt van een ronde vorm die ik vacuum heb gezogen (wit plastic bolvorm), wit karton, wit draad, een eivorm en watten.

Zout was het het missende stukje. Mijn cijfer voor dit onderdeel; een acht!